Moederliefde met zes pootjes.

Aan het eind van het vorige blog was ik er nog niet over uit wat ik met die doodgraver moest. (het is alweer een tijdje geleden, dat vorige blog – mocht het je even ontschoten zijn, teruglezen mag!) Het geluidje kreeg ik niet voor elkaar. Hoewel…maar dat komt misschien later nog.

Eerst even terug naar de basis. Waarom wil ik zo graag een beeld maken van (voor? over?) de doodgraver? Wat raakt me zo aan dat diertje?.

(kijk ook eens op www.vlinderseemland.nl ,
de website van Violet en Remco met mooie foto’s en verhalen over verschillende insecten.)

Een kevertje. Zes pootjes.Twee mooie oranje-zwarte schildjes. Opvouwbare vleugeltjes. Twee sprieten met bijzonder geurgevoelige uiteinden. Sterke kaken die plantenwortels doorknippen of dode dieren aan stukken snijden. En een enorme kracht – een paar doodgravertjes kunnen een complete mol verplaatsen, naar meters verderop als het moet. Tot 200 keer hun eigen lichaamsgewicht schijnen ze te kunnen dragen..En blijkbaar zit er dan ergens in dat perfecte machientje iets dat hem aanstuurt. Dat hem laat reageren op de geur van een dood dier, al ligt dat misschien een heel eind verderop (en voor een diertje van een centimeter of twee is het al gauw een héél eind). Iets dat het mannetje er toe aanspoort geurstoffen te verspreiden die het vrouwtje vertellen dat hij een goed stuk aas gevonden heeft. Fascinerend dat dat allemaal past in zo’n kevertje. Maar dat dat vrolijk gekleurde vuilnismannetje, of -vrouwtje in dit geval, voor haar jongen zorgt, met ze communiceert en ze voedt- dát is natuurlijk het verhaal dat ik wil verbeelden. .

moeder Nicrophorus vespillo met larfje

Het beeld moet de kijker een andere kijk op het kevertje geven. Om het uit de sfeer van dood en bederf te halen wil ik graag wit marmer gebruiken. Een beetje in de sfeer van de klassieken. Michelangelo, Botticelli, Luca di Robbia – allemaal hebben ze ontroerende moeder en kind beelden gemaakt. Moeder Maria met haar kind natuurlijk, maar de reden dat mensen zo geraakt zijn door die beelden heeft ongetwjfeld ook te maken met de herkenning. Iedereen kan zich iets voorstellen bij een moeder die haar kind koestert. Omdat niet iedereen zich makkelijk laat ontroeren door een kever die haar blinde witte larf voedt ligt de ontroering hier misschien wat minder voor het oprapen. Kijk en oordeel zelf – bij mij zorgt doodgravertje wel voor een glimlachje inmidddels.

8 thoughts on “Moederliefde met zes pootjes.

  1. En dit verhaal tovert bij míj ook een glimlach op mijn gezicht. En dat zulke kleine kevertjes met piep kleine hersentjes dat allemaal perfect doen. Bewondering voor de natuur !!

Laat een antwoord achter aan Willem van Sjanneke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Graphic Design & Webdesign by Nikitis Ontwerpbureau