Buiten kan de Oostenwind de sneeuw over de dorpsweide jagen bij een gevoelstemperatuur van ver onder nul, binnen kun je gewoon lekker schrijven over in je korte broek op de camping. Jaren zeventig, een zomer lang met z’n allen op reis. Iedereen deed wat. Eén van de rotklusjes: de voorkant van onze Peugot 304 schoonmaken. Na een ’s zomers ritje waren koplampen, voorruit en nummerbord bedekt met een laag zeer diverse insecten die de botsing niet overleefd hadden. Geen leuk gezicht – ondefinieerbare vlekken van groene of gele smurrie, resten van pootjes en vleugels… Kinderen van tegenwoordig blijft dit waarschijnlijk bespaard. Dat heeft weinig te maken met eventueel voortschrijdend opvoedkundig inzicht, maar des te meer met de insectenstand. Er zijn gewoonweg niet meer genoeg insecten om in groten getale tegen je autoruit geplet te worden.
Misschien lijkt dat prettig – ik heb naar veel dingen heimwee maar niet naar op mijn knietjes de omgekomen diertjes van de auto poetsen. Maar het is natuurlijk een symptoom van een groot probleem. Insecten zijn onmisbaar voor ons hele ecosysteem, en ja, dus ook voor ons. Ze zorgen voor bestuiving en het opruimen van dood organisch materiaal. Maar ook zijn ze de grootste voedselbron voor tal van andere dieren: hagedissen, miereneters, maar ook vissen, spitsmuizen, kikkers, mezen, spechten, buizerden…ik zou bladzijden kunnen vullen met alle dieren die van insecten afhankelijk zijn, maar misschien is het zo wel duidelijk.- we kunnen niet zonder. Dus hup, tegels eruit, plantjes er in – en dan het liefst lokale, die goed kunnen overleven zonder veel extra hulp van ons. In duizenden jaren evolutie hebben ze een evenwichtige relatie opgebouwd met het dierenleven om zich heen. Eten en gegeten worden, maar met mate, zodat alle soorten kunnen overleven.
Dat er veel minder insecten zijn komt trouwens niet omdat ze in grote getale verkeersslachtoffer werden. De meeste insecten kunnen slecht overleven omdat hun omgeving veranderd – te weinig planten, of te weinig verschillende soorten planten. Verzuring, te veel stikstof, (daar hebben auto’s dan weer wel hun aandeeel in), gif op planten, in de grond, in de lucht. opwarming van de aarde… geen leuk verhaal, maar je kunt er zelf wel wat aan doen, op kleine schaal. Tegels uit je tuin, planten er in, En dan het liefst bioloisch geteelde.Sommige gekweekte tuinplanten zijn ook behandeld tegen insectenvraat, en dus giftig voor insecten. en die insecten zijn dan weer gifitg voor de vogel of spitsmuis die ze opeet… . Als je planten kiest die passen bij de plek waar je woont hebben ze betere overlevingskansen. Ze hebben zich evolutionatr gewapend tegen al te heftige aanvallen van insecten, en áls er insecten op afkomen zijn ze een lekker hapje voor de jonge koolmeesjes. Bijkomend voordeel van niet al te exotische planten is dat ze zichzelf doorgaans goed kunnen redden – ze kunnen tegen een stootje, een paar graden vorst of een dag of wat geen regen.
Maar goed,behalve mijn lezers bekeren tot harmonieuzer omgang met het leven om ons heen wil ik het ook in dit blog uiteindelijk over een beeld hebben. Het eerste idee was ergens een voorlamp van een Peugeot 304 op te duikelen en daar een reliëf van geplette insecten in te maken. Maar zo’n lamp is nog zeldzamer dan insecten.. Vervolgens bedacht ik om in steen het model van de voorruit te maken waar ik een enorme verzameling dramatisch gesneuvelde kriebeldiertjes op kwijt zou kunnen. Maar toen was ik bij Willem in zijn boetje en daar lag tussen allerlei andere schatten (oké, en troep..) een afgedankte spiegel van zijn Gommer (Voor de mensen die de Gommer niet persoonlijk kennen – een Amerikaans GMC Pick up truck uit 1978, vernoemd naar zijn vorige eigenaar, Edwin Gommes). (Nee, niet erg milieuvriendelijk, die auto. Ter verdediging – de meeste kilometers rijden we tegenwoordig electrisch…). Die spiegel is een wat handzamer formaat dan een voorruit, en mooi glimmend chroom…
Er in maakte ik een reliëfje van een langpootmug. Lekker veel pootjes en lange sprieten om een mooie compositie mee te maken. Er zullen weliswaar weinig insecten omkomen in autospiegels, maar hee…een keertje in de spiegel kijken kan voor niemand kwaad, toch?
Een heerlijke anekdote die ik inderdaad ook goed voor de geest kan halen. Al die beestjes op de auto! Ik hoefde ze er persoonlijk niet af te krabbelen gelukkig. Heel erg mooi vertaald naar een beeld in je Willems spiegeltje….geweldig.
Je verhaal brengt wel meteen een reactie bij mij naar boven na mijn verhuizing naar de Veluwe, want tjonge jonge…wat een hoop gekriebel hier. Ons huis heeft lang te koop gestaan en is zo’n beetje overgenomen door de beestjes hier. We wonen er nu een half jaar en de kamer van Vincent wordt nog steeds gebruikt als overwinterplaats door lijkt wel miljoenen lieveheersbeestjes…haha…klinkt erg mooi maar allemaal opgestapeld in een hoekje ziet er toch wat viezig uit.
Erg mooi gedaan Sjanneke! En de lieve groetjes van ons Mirjam Hens Emma en Vincent
Ha Mirjam,
goed te horen dat er op de Veluwe nog volop gekriebel is, en dat Vincent zelfs een winteropvang voor lieveheersbeestjes heeft – geweldig, Het zijn misschien niet zijn droom-huisdieren, maar als het straks lente wordt gaan ze vanzelf weer weg. Wedden dat jullie straks geen bladluis meer kunnen vinden in de tuin? 😉
Heel mooi geworden. Bijzondere presentatie met deze lijst/sokkel. Prachtig!
pfffff hoe krijg je dat toch voor elkaar! zo fragiel…en dan in steen! Prachtig….heet dit (diertje) nu “Gommert”? Kan niet wachten …op wat gaat er nu gaat komen? liefs E. (oja en M)
Ik sta versteld! Zo mooi als dit beeld en je verhaal in elkaar grijpen. Raak! En het raakt!
Ik heb (nog) een Peugeot 304! Ruilen voor een avond Tuba?
Geniale blog weer!
Wat een mooi ding! Bedankt voor je verhaal.
Prachtige uitvoering en goed bedacht weer van je. Inderdaad, wat kon je vroeger veel insectenlijkjes op de koplampen en voorruiten van je auto krijgen. Op de fiets kreeg je ze ook vaak in je oog of in je mond.
Een prachtig tweede leven voor de spiegel!
Wow, een geknakte langpootmug op een autospiegel… zo mooi om te lezen hoe je van het ene idee op het andere komt en dan uiteindelijk het fragiele beestje prachtig uit steen tevoorschijn laat komen. Onwijs knap!
Super mooi verhaal!